Het was een bijzondere start van de week. Een algehele winterdepressie maakte zich van mij meester en kluisterde me aan mijn bank. Ik ben alleen even naar buiten geweest om kreukelfriet en twee supermarkthamburgers te halen. De treurnis. Ook Malique verdenk ik van een sombere eindejaarsoverpeinzing als ik zijn -overigens mooie- stuk lees. Wij zijn zo’n generatie die hangt tussen patat- en kapsalongeneratie. Te veel te kiezen, niets om voor te vechten en ondertussen schreeuwen we ons een weg op Twitter en Facebook om toch maar gehoord te worden.
Op de een of andere manier heb ik een ‘hang naar de zelfkant’. Altijd al gehad. De zelfkant van de maatschappij, de zelfkant van Israëliërs en Palestijnen en hun geouwehoer, de zelfkant in de vorm van een gore Syrische burgeroorlog, de zelfkant van een eenzame alcoholist op een flatje op de Kaap.
Die bijzondere start van de week was eigenlijk een volstrekt ellendige en totaal in lijn met mijn hang naar de zelfkant van mijn mens-zijn. Ik ben me aan het voorbereiden op een reis naar Noord-Irak waar ik een reportage ga maken in de vluchtelingenkampen op de grens met Syrië. Insteek zal zijn de kinderen die daar letterlijk creperen van de kou; ik schreef er eerder totaal subjectief een blog over. Om de berichtgeving van die viesgore oorlog kracht bij te zetten, schroom ik niet om beeldmateriaal (door) te plaatsen. Deze maandag gooide ik er een NSFW RT uit. Het kwam me niet op dankbare reacties te staan.
Van een hele andere orde is de uitverkoop van de Nederlands soevereiniteit door minister-president Rutte en zijn volgzame laven. Onderschat u dit bericht niet: Rutte steunt toch ‘bindende afspraken’ over macht naar Brussel. Ik was bijna overtuigd door de overtuigende argumenten van deze opponent dat ik iets niet begreep, maar bij nader inzien vind ik nog steeds dat meer macht naar Brussel een inkrimping van onze soevereiniteit is. En daar word ik niet blij van.
Terug naar Rotterdam en de titel van dit stuk: ‘Waar zijn de meiden van de Keileweg?’ Er ontstond wat commotie op Twitter over de vermeende hoax omtrent het wel/niet bestaan van de stylist van het zuiden Roy Donders. Bas Paternotte van The Post Online verwarde Roy Donders per abuis met Roy Dames en ik wees hem subtiel op het verschil.
Het bracht mij even terug naar enkele van de documentaires die Dames heeft gemaakt. De meest bekende is natuurlijk die over het Nooddorp bij Overschie waarin Tiny en Lau de hoofdrol spelen en waarin Lau alles en iedereen helemaal de pestpleures scheldt bij het ophangen van wat kerstprullaria. Maar, de docu’s die mij vooral zijn bijgebleven zijn die van Willems Kantine, over het café in West dat moest wijken voor de bouw van het verschrikkelijke Bigshops Parkboulevard gebeuren. En natuurlijk Meiden van de Keileweg, de documentaire die het wel en voornamelijk wee van de dames van de Keileweg vastlegde. Of zoals het op Dames’ site staat: ‘Documentaireserie over straatprostituees op de Keileweg in Rotterdam, een industrieterrein vlakbij de Maasoever waar de tippelzone is gesitueerd. Speciaal voor verslaafde prostituees is deze zone – die ook wel ‘Keetje Tippel’ wordt genoemd – gecreëerd. Hier kunnen ze onder het toeziend oog van de politie, de hulpverlening en de drugsdealers spuiten, snuiven, roken en eenzame seks bedrijven. (trailer)’
Op 13 september 2005 werd de Keileweg gesloten en een jaar later zou zo’n 60% van de ongeveer 270 tippeldames in de hulpverlening zitten. Nu, bijna negen jaar later wil ik weten waar die ruim 100 vrouwen zijn die niet in de hulpverlening terecht zijn gekomen. En hoe is het met de vrouwen die wel in de hulpverlening zijn terechtgekomen? Het uitzoeken waard. Ik zal deze week de Pauluskerk eens binnenlopen, onder het mom van “A journey of a thousand miles must begin with a single step.” – (Lao Tzu) en vragen aan dominee Couvée: ‘Waar zijn de meiden van de Keileweg gebleven?’.